داستان گریه های بی امان

داستان کوتاه  در  دو بخش. منتظر  نقدتون  هستم.

"گریه های بی امان"

آفتاب  نیمه جانی  می تابید  و باد شدیدی  گرد  و خاک  را به صورت من  و همه  کسانی  که  دور  قبری  نشسته بودیم می پاشید.

چادر سیاه زنها  خاکستری شده بود.هرکس سفت چادرش را می گرفت  که باد آنها را غافلگیر نکند.

شوهرم کنار قبر نشسته بود و مشت مشت خاک می ریخت روی سر و صورتش. زنها گریه می کردن اما من هیچ اشکی برای ریختن نداشتم اصلا  نمی  دونم باید  برای  کی  گریه  کنم.

یکی  از زنها خیلی  پر  سوز گریه می کرد  اما من  نمی  تونستم  صورتش  رو ببینم .  جنازه  توی  یک  تابوت  چوبی  بود  و  هراز  گاهی  باد  پارچه  مشکی  را  کنار  می  زد  و  من  میت  را  می  دیدم  که  در  کفن سفید چون بسته  ای  کادو پیچ شده  بود.

پیرمردی  کنار  قبر  نشسته بود و  کلاه  سبزی  روی  سرش  گذاشته بود  و  گونه  های  استخوانیش  با  تند  ادا  کردن   کلمات  بیرون  زده بود  و  تکان  می  خورد.  ریش  های  یکی  بود یکی  نبودی  روی  پوست  صورتش  سبز شده بود  که  همه  سفید بود.مدام سر  کوچک  کم مویش  را  تکان می  داد مثل  بچه مدرسه  ای  که  کنار  معلمش  انشا  می  خواند.

همه  گریه  می کردند و باد هم  بی  امان  شن و خاک  را  به  اطراف  پرت  می  کرد،  توی  قبرستان  دریغ از  یک  درخت  که  زیر  سایه  اش  بنشینی  ،  مثل  کویر  خشک و برهوت بود،  قبر  های کوچک  سیمانی  جا  به  جا  دیده  می شد  جز  یک  سنگ  قبر  کوچک  چیزی  رویشان  نبود. از قبرستان هم دلم  گرفت  ، هر  بار که  کسی  می مرد  می اومدم به این قبرستون دلم می  گرفت  مدام می  گفتم  نکنه  یه  وقت  منو  توی  این برهوت  دفن  کنین  من  از  این  بی  آبی  و  علفی  دلم  می  گیره  منو  یه  جای  خوب  سرسبز  دفن  کنین.  اما  بیچاره  این  مردهه باید  این  قبرستون  بی رونق  رو  تحمل  کنه  مثل  گذشتگانش  همینجا دفن بشه. نماز  میت  توی  خاک  باد  تمام  شد،  داداشم  با صدای  بلند گریه  می  کرد  و می  خواستن  میت  را بزارن  داخل قبر  شیون  ها زیاد شد  ، شوهرم  میت  را بغل  کرده  بود  رفت  داخل قبر  داداشم  هم  همراهش  رفت پایین  هر  دو  سرگذاشته  بودن  روی  بدن میت  و  با صدای  بلند  گرفته  ای  گریه  می  کردند،  پیر  مرد  تلقین  می  خواند،اما صدایش  توی  وزش  باد می  لرزید  و  من فقط  فهمیدکه  گفت  خودت را بشناس  ،  خودت  را بشناس  حالم  داشت  خراب  می شد  از  اینکه  تصور  کنم میت  پدر  یا  مادرم  باشه  تنم  می  لرزید.

همه  سیاه  پوشیده  بودند  خونه  شلوغ  بود و بی  نظم  هر  کس  تند و  عجله  ای  کاری  انجام  می  داد. دو تا  از  زن  برادرام  پشت  گاز  ایستاده  بودن  چیزی  درست  می  کردند با  هم  حرف  می  زدند.

گلدون  زیبای  قشنگ که تا  دو  ساعت  پیش  شاداب  بود چرا  پژمرده شده ،  نای  حرکت نداشتم ،  کی  منو آورد  خونه ؛ اصلا  برای  چی  منو آوردن  من  می  خواستم  کنار  قبر  بمونم  باهاشون  حرف بزنم .

.

سرم  رو برگردوندم ،  سمانه چند  متری  من نشسته  بود و گریه  می کرد،  این برای  چی  گریه  می  کنه؟

این که  سایه  منو  با  تیر  می  زد  .

هرچی  با  خودم حساب  و  کتاب  کردم دیدم یه چند سالی  میشه  که  من  از  سمانه خبر  ندارم یکدفعه  اینجا  چکار  داره،  یاد رفتاراش  افتادم  دستم  مشت کردم بلند شم برم  جلو  پرتش  کنم بیرون  اما رمقی  نداشتم.. سمانه و  دستمال  گرفت جلوی  دماغش  ، اما  می  دیدم که زیر چشمی  داره  مساحت خونه  و قیمت  مبل و پرده  رو در میاره.

در  باز  شد  برادرام  زیر بغل بابامو  گرفته بودن  ،  چقدر  خمیده و  خسته به  نظر  می  رسید،   پشت سرشون  دنبال  مامانم می  گشتم  ،  پس  مادرم  کو؟

بابا  با  اشک  به  من  نگاه  کرد  شونه  های  تکیده  اش  می  لرزید

-  گیج  و  منگ داشتم به  پدرم  نگام  می  کردم که صدای  بلند برادرم منو به خودش  آورد ؛ صورتش  کبود شده بود صداش  گرفته بود.سال ها بود  که  ندیده  بودمش 

ولی  دلم براش  تنگ شده بود حالا  که  اومده  با این  حال و زار  بزار  برم کنارش  و  باهاش  آشتی  کنم.یکدفعه  همه با  هم زدن زیر  گریه  من  هاج و واج  این وسط  واستادم  تا برگشتم، شوهرم  رو دیدم که  قاب  عکس  رو بغل  کرده  ......