داستان گریه های بی امان

ماشین  به  سرعت  خیابان  ها را طی  می  کرد   و  گاهی  هم  مانع  های  یغور و بد  قیافه  ای  که  در  وسط آن جا  خوش  کرده  بود رو  نمی  دید  و  با سرعت  از  روی  آنها  رد  می  شد  و  ما رو به طرفی  پرت می  کرد.

شوهرم دست های  منو  سفت  گرفته  بود  گریه  می  کرد  و  اصلا  به  حرفهام  توجهی  نداشت. کلافه  و  بی  حوصله   زل زدم به  خیابان  تقریبا  همه  جا شلوغ  بود و  پر  ازدحام  ماشین  ها  پشت  چراغ  قرمز   شانه  به شانه  هم  مثل بچه  های کلاس اول  با نظم  ایستاده بودند و  آدمک  وسط  چراغ  با لباس  سبزش تند تند  راه  می  رفت  اما  به  جایی  نمی  رسید.وقتی  لباسش را  عوض  کرد صف  ماشین  ها بهم  خورد  و مانند بچه  مدرسه  ای  هایی  شدند  که  بعد  ا ز  خوردن  زنگ  تعطیلی  می  خوان از  در  مدرسه  برون بیرون  هر  کس  تلاش  می  کرد  زودتر  رد  بشه و  شوهرم  مدام  حرص  می  خورد اما  کسی  به  حرص  خوردن  هاش  توجهی  نمی  کرد.

صورتش  استخونی  تر  شده  بود و دماغش  دراز  تر  بنظر  می  رسید  ،  تا دیروز فکر  می  کردم  موهاش  زیادهم سفید نشده  اما الان  احساس  می  کنم  بیشتر  موهاش  سفیده.

آروم  زدم به  پهلوش  گفتم  : 

-  مرد  حسابی  برای چی اینقدر  حرص  می  خوری  خب  هرکس  برای  کاری  عجله  داره  باید بره  دیگه.

بدون  توجه  به  حرفم  سرش رو  تکیه  داد  به  ماشین  دستهاشو  مشت  کرد  گذاشت روی  پیششونیش.

-  به  جهنم  حرص  بخور  ؛  به  من  چه    کلاٌ عادت  کردی برای  همه  چیز  حرص  بخوری  ، موهاتو نگاه کن  همش بخاطر این حرص های الکیه که سفید شدن.

از سبقت گرفتن و بوق زدن ماشین ها خسته شده بودم.صورتم  رو برگردوندم سمت شوهرم چشماش بسته بود اما  لبهاش  تکون  می  خورد.

ریش هاش بلندتر  از  قبل  شده بود و  موهاش  هم  ژولیده و شونه نکرده،  تا  نگام  به لباسش  افتاد  یکه  خوردم.با  مشت  زدم توی  پهلوش.

چشماشو  باز  کرد  و  زل  زد  به  من.

- مرد  حسابی   از  این  هیکلت  خجالت  نکشیدی    با زیر پوش  و  شلوار  توی  خونه  اومدی  بیرون ؟

دوباره چشماشو بست اما دستامو ول نکرده بود.

توی دلم گفتن نکنه دیونه شده با این سر و وضع  توی ماشین نشسته؟

از  سکوتش  داشتم  دیوانه  می  شدم  ، ماشین  هم  به سرعت   خط های  سفید وسط  خیابون  رو  با  ولع  می  خورد.

چندتا  غر  هم  سر  راننده  زدم  که  اینطوری با  عجله  راه میره  تمام  قیافم رو  خراب  کرده،  توی  کیفم دنبال  آینه  گشتم  و باز  هم  مثل همیشه  یادم اومد  که  الا ن ماهه که می  خوام  یه آینه  کوچیک  جیبی  بخرم  هی  امروز و فردا  می  کنم بیخیال  کیفم  شدم.توی شیشه ماشین صوتم رو برانداز کردم.موهای خرمایی تازه رنگ شدم با حرکت باد خوش حالت شده بود یک طرف صورتم افتاده بود.چشمهای قهوه ایم شلف بنطر می رسید لبم کمی بی رنگ و رو شده بود ، کاش قبل حرکت یه آایشی می کردم از بس عجله می کنم همیشه.

- می گم راه چقدر طولانی شده  کجا داریم می ریم؟

امممم نکنه می ریم خونه مادرت؟ یا شایدم خونه....

صدای گوشیش بلند شد، به سختی گوشی رو از جیبش بیرون آورد ، بریده بریده گفت:  بد ... بد.... بخت ....شدم و گریه امانش نداد. من همینطوری گیج حیران حرکات شوهرم هستم ، دیگه داره باورم میشه که بنده خدا بخاطر کار زیاد دیونه شده عقلشم از دست داده.

از چشماش دونه های اشک می ریخت روی دستم.با پشت دستم اشکاشو پاک کردم سرش رو به شونهام تکیه دادم  بهترین کار الان آرامشه ممکنه سوالی چیزی بپرسم بیشتر قاطی کنه.

زیبپ کیفم رو باز کردم که گوشیمو بردارم اینم نبود ای بابا پاک امروز همه چیز رو جا گذاشتم که.توی همین گیر دار بودم که سرعت ماشین کم شد و کاملا ایستاد. چه جای عجیبیه؟ اینجا دیگه کجاست؟

همه جا سفید  سرد و بی روح اتاق  هاش  تا  زیر  سقف سرامیک  های  سفید  داره  که  سردی  سفیدیشون  تنت  رو  می  لرزونه.